Όταν είσαι νοικοκυρά, μαθαίνεις στην πράξη τι σημαίνει η φράση «ολημερίς το έχτιζαν, το βράδυ γκρεμιζόταν». Γιατί πολύ απλά, όλη μέρα ή με το που γυρνάς από τη δουλειά, κάνεις τ’ αδύνατα δυνατά για να καθαρίσεις και να φέρεις βόλτα ολόκληρο το σπίτι και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η προσπάθειά σου καταστρέφεται σαν κάστρο από τραπουλόχαρτα. Έχουμε την αίσθηση ότι θα ταυτιστείτε μαζί μας.
– Μπορεί να ‘χεις σφουγγαρίσει όλο το σπίτι σχολαστικά με χλωρίνη και ξαφνικά να βλέπεις τον άντρα σου να περπατάει ανενόχλητος στα καθαρά πατώματα και- ακόμα χειρότερα- χωρίς να έχει τα παπούτσια του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να ξανασφουγγαρίσεις και πιθανώς να κλειδώσεις τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας στα δωμάτιά τους μέχρι να στεγνώσει το πάτωμα.
– Και ξαφνικά… καταιγίδα στο μπαλκόνι μου ξέσπασε μόλις άπλωσα, έχει σιγοτραγουδήσει κάθε νοικοκυρά αρκετές φορές στη ζωή της και το σίγουρο είναι πως θα συνεχίσει να το τραγουδά. Εκείνη την ώρα νιώθεις προδομένη και νομίζεις ότι μια ανώτερη δύναμη σε εκδικείται. Αν είσαι σπίτι, μπορεί να προλάβεις το κακό. Αν έχεις απλώσει, όμως, λίγα λεπτά πριν φύγεις για τη δουλειά, δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Ήταν της μοίρας σου γραφτό…
– Βάζεις ηλεκτρική, σηκώνεις καναπέδες, φτάνεις μέχρι τις πιο δύσκολες γωνίες και το παιδί σου έχει την φαεινή ιδέα να φάει μπισκότα χωρίς να πάρει πιάτο ή έστω μια χαρτοπετσέτα – πού αλλού- στο σαλόνι. Τα ψίχουλα, που έχουν εξαπλωθεί παντού, σε χαιρετάνε από μακριά και εσένα σου ‘ρχεται να τσιρίξεις.
– Έχεις μαζέψει όλα τα παιχνίδια των παιδιών (και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό!), τα έχεις βάλει στη θέση τους και 5 λεπτά αργότερα είναι όλα πάλι πεταμένα στο πάτωμα και σαν να μην έφτανε αυτό, πατάς και 2-3 Lego. Στο σημείο αυτό απλώς αποφασίσεις πως δεν πρόκειται να τα ξαναμαζέψεις για το υπόλοιπο της ημέρας.
– Μαγειρεύεις, καθαρίζεις σχολαστικά την κουζίνα και όταν έρχεται η ώρα του φαγητού το μετανιώνεις γιατί συνειδητοποιείς ότι η δόξα του πεντακάθαρου πάγκου, του τραπεζιού που αστράφτει και του άδειου νεροχύτη κράτησε μόνο για λίγα λεπτά… μέχρι να φάνε τα παιδιά.
– (Ξανα)μαγειρεύεις ένα από εκείνα τα δύσκολα και «μπελαλίδικα» φαγητά που απαιτούν χρόνο και κόπο και μες στην τρελή χαρά ανακοινώνεις στον άντρα και τα παιδιά σου «έφτιαξα μουσακά σήμερα». Για να σου απαντήσουν όλοι, σχεδόν μ’ ένα στόμα, μια φωνή «έφαγα πολύ στη δουλειά σήμερα» ή «μουσακά; Αυτό που έχει μελιτζάνες; Ιου».
– Αναθέτεις στον σύζυγό σου μία και μόνο δουλειά: να μαζέψει τα σκουπίδια και να τα πετάξει. Κι εκείνος φυσικά το ξεχνάει σήμερα, αύριο, παραμεθαύριο, όλη τη βδομάδα. Ακόμα κι αν θυμηθεί μια μέρα να το κάνει, στο ανακοινώνει με περίσσια υπερηφάνεια και ύφος πολλών καρδιναλίων. Τον σκοτώνεις, κύριε δικαστά, ή δεν τον σκοτώνεις;
– «Μαμά, πού είναι τα δημητριακά μου;», «Πού έβαλες το καλό μου το πουκάμισο;» είναι ερωτήσεις που όλες ακούμε. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι τους δίνουμε σαφείς οδηγίες για το πού θα βρουν αυτό που ψάχνουν και αφού ψάξουν, μας απαντούν «δεν είναι εδώ». Και όταν πας εσύ να το βρεις, φυσικά τα βλέπεις μπροστά σου. Αλλά ξέρεις ότι εκείνοι δεν θα τα βρουν ποτέ.
– Αποφασίσαμε να αφήσουμε το χειρότερο για το τέλος. Ο αιώνιος εφιάλτης κάθε νοικοκυράς είναι και θα είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί να αποφύγει. Θα σας πούμε μία λέξη και θα τα καταλάβετε όλα γιατί κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά. Σιδέρωμα. Και κάπως έτσι αναρωτιέσαι: «Μα πόσοι άνθρωποι μένουν τελικά σ’ αυτό το σπίτι;».
Πηγή : mama365.gr