Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που πέρασα Δεκαπενταύγουστο εκτός Αθήνας και δεν μπορώ. Πιθανόν να ήταν το 2007, αλλά και τότε έχω την εντύπωση ότι έφυγα για διακοπές μετά τις 15 Αυγούστου. Και όλο αυτό δεν οφείλεται σε κάποια διαβολική σύμπτωση, αλλά σε μία διαπίστωση που επιβεβαιώνεται πανηγυρικά κάθε καλοκαίρι: η Αθήνα τον Αύγουστο είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου.
Άσε τους άλλους να τρέχουν μακριά της: η άδεια Αθήνα είναι η πιο ελκυστική, η πιο ήσυχη και σίγουρα η λιγότερο ανυπόφορη Αθήνα που υπάρχει.
Άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι;
Ένα από τα αγαπημένα μου δημοσιογραφικά κλισέ είναι το «οι Αθηναίοι εγκαταλείπουν με κάθε μέσο την πρωτεύουσα», που το ακούμε και το διαβάζουμε τέτοιες μέρες κάθε χρόνο. Είναι βέβαια ελαφρώς υπερβολικό (μου θυμίζει ταινία καταστροφής που ολόκληρες πόλεις εκκενώνονται από πανικόβλητους ανθρώπους λίγο πριν σκάσει ο μετεωρίτης), είναι όμως και ακριβές. Πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, φορτηγάκια, τροχόσπιτα, μηχανάκια, σκούτερ, ποδήλατα, ο καθένας επιστρατεύει ό,τι έχει και δεν έχει για να εξασφαλίσει ότι ο Δεκαπενταύγουστος δεν θα τον βρει στην Αθήνα. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι, λέω εγώ.
Αρκεί να περπατήσει κανείς στο κέντρο της Αθήνας το Δεκαπενταύγουστο για να τη δει με άλλο μάτι. Άδειοι οι δρόμοι, λιγοστός κόσμος στα πεζοδρόμια, τα περισσότερα καταστήματα κλειδαμπαρωμένα, μία απόκοσμη ησυχία, λες και δεν είσαι σε μία σύγχρονη μεγαλούπολη, αλλά σε ένα μεγάλο χωριό. Ή σε κάποια πόλη-φάντασμα του Φαρ Ουέστ, με τον αέρα να παρασέρνει μπάλες από άχυρα στον διάβα του μπροστά από το αραχνιασμένο σαλούν.
Αυτό που πραγματικά απολαμβάνω στην αυγουστιάτικη Αθήνα είναι οι άδειοι δρόμοι. Ούτε μποτιλιάρισμα, ούτε αγωνιώδης αναζήτηση θέσης για παρκάρισμα, ούτε τίποτα. Μπορείς να πάρεις το αυτοκίνητο και να πας όπου θες, χωρίς να ανησυχείς αν θα βρεις να παρκάρεις. Και στη διαδρομή, αν σου τη βαρέσει, κάνεις μια στάση στη διπλή γραμμή του δρόμου και χορεύεις ένα ζεϊμπέκικο, που έλεγε κι ο Μητροπάνος. Γιατί μπορείς.
Αδειούχοι του Αυγούστου…
«Αδειούχοι του Αυγούστου στον αγύριστο», έγραψε κάποιος σε έναν τοίχο με κεφαλαία, οργισμένα γράμματα. Προφανώς κάποιος που μοιράζεται τα συναισθήματά μου για την Αθήνα της αυγουστιάτικης ραστώνης και που έχει παρατηρήσει πόσο πιο υποφερτή είναι η πρωτεύουσα χωρίς τους Αθηναίους.
Μην το παίρνετε προσωπικά, φίλοι Αθηναίοι. Δεν είμαστε κακοί. Μια χαρά είμαστε. Αλλά σαν να μαζευτήκαμε πολλοί. Όπως συμβαίνει και σε κάθε μεγάλο αστικό κέντρο στον κόσμο, έχουμε συγκεντρωθεί όλοι στην Αθήνα – πώς το λέει ο Λεωνίδας Μπαλάφας; «Κι όλα ωραία / εδώ στην πόλη έχουμε γίνει μια παρέα / που δε μιλάμε, πληκτρολογούμε να μαθαίνουμε τα νέα». Ε, αυτό.
Και είναι και αυτός ο απάνθρωπα γρήγορος ρυθμός της ζωής στην Αθήνα που τρέχει πιο γρήγορα απ’ όσο προλαβαίνουμε να τρέξουμε εμείς, και καθώς τρέχουμε δεν προλαβαίνουμε να δούμε τι γίνεται γύρω μας, δεν προλαβαίνουμε καν να ζήσουμε, μόνο να επιβιώσουμε.
Ο Αύγουστος μας δίνει μια ιδέα για το πώς θα ήταν η Αθήνα αν κάποιος πατούσε το pause ή έστω το slow motion στις ζωές μας, επιτρέποντάς μας έτσι να ανασάνουμε λίγο, να ζήσουμε την πόλη μας, αντί να ζούμε απλώς στην πόλη μας. Ναι, η Αθήνα είναι μία όμορφη πόλη, κι ας έχει πολλά στραβά. Αρκεί να βρεις λίγο χρόνο για να τη δεις αυτήν την ομορφιά. Και μόνο η ηρεμία του Αυγούστου σου τον δίνει αυτόν τον χρόνο.
Αύγουστος σημαίνει…
Αύγουστος στην Αθήνα, λοιπόν, σημαίνει ότι η εκνευριστική γειτόνισσα που γκρινιάζει κάθε φορά που ακούς μουσική μισό ντεσιμπέλ παραπάνω από το συνηθισμένο έχει πάρει τις βαλίτσες της και έχει πάει να γκρινιάξει στα παιδάκια που φωνάζουν στην παραλία. Σημαίνει ότι μπορείς να δεις τα πρώτα ματς για τα προκριματικά του Champions League χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε στραβοκοιτάξουν αν πανηγυρίσεις τα γκολ. Σημαίνει ότι ακόμα και τα ενοχλητικά τηλεφωνήματα από εισπρακτικές και telemarketing πηγαίνουν διακοπές και σε αφήνουν στην ησυχία σου.
Βέβαια, δεν έχει μόνο καλά ο Αύγουστος. Ας πούμε, για να βρεις ανοιχτό περίπτερο μπορεί να χρειαστεί να κάνεις ολόκληρο ταξίδι, ενώ οι άδειοι δρόμοι βγάζουν σε μερικούς οδηγούς άγρια ένστικτα, καθώς νομίζουν ότι είναι μόνοι τους στο δρόμο και παραβιάζουν Stop, βαριούνται να βγάλουν φλας και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα που μπορούν να σε στείλουν στον άλλο κόσμο.
Εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε καν ο Αύγουστος στην Αθήνα. Όμως σκέφτομαι το εξής: δεν είναι χαζό να κάνεις διακοπές όταν πηγαίνουν για διακοπές και όλοι οι άλλοι; Θέλω να πω, το νόημα των διακοπών είναι να ξεκουραστείς και να ηρεμήσεις μακριά από αυτήν την πόλη που σου ρουφάει όλη την ενέργεια. Και εσύ πας διακοπές παίρνοντας μαζί σου όλη την υπόλοιπη Αθήνα που ταξιδεύει μαζί σου για τον ίδιο λόγο;
Έχω επιλέξει συνειδητά τα τελευταία χρόνια να πηγαίνω διακοπές στις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν είναι εφικτό. Είναι λίγο δύσκολο βέβαια να βλέπεις όλους τους άλλους να φεύγουν και εσύ να έχεις ακόμα πολύ καιρό μπροστά σου πριν αρχίσεις καν να σκέφτεσαι τις διακοπές, όμως σε αποζημιώνουν αυτές οι «προ-διακοπές» στην αυγουστιάτικη Αθήνα, που είναι το ίδιο χαλαρωτικές. Είναι σαν να κάνεις δύο φορές διακοπές. Και μάλιστα οι πρώτες διακοπές δεν είναι όπου κι όπου, αλλά στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου: την Αθήνα του Αυγούστου.
Πηγή